Տուներուն հետ

 

Կար ժամանակ ,

տուներն իրարու մօտ էին այնքա՜ն .

մէկուն գիշերն ընդարձակ ,

ցակապատուած առօրեայովը միւսին  ‘

տան մը քաղձր մթնոլորտը կը լուսէր..

Յետմիջօրէն

կ’արտաշնչէր ստուերներ ‘

սալորենիին գաղջ փաղաքշանքով

աղջկան դիմանկարներ շրջանակելու ։

Մեր մանկութեան թախծասեւեռ յոյզերով ,

տուներու սպիտակ կտուրներուն հեղեղուած

աստղեր ,

կորուսեալ հայրենիքի մասին ,

չլուսցող միտքեր կը լուսաբանէին։

Ոմանց համար ,

աստղերն այդ

հայրենաւանդ սօսիներու շուքերուն զոհուած

հարազատի արեան ցայտքեր էին ‘

երկինքի անեզրութիւնն ի սպառ մրոտած..

Օ՜ ,  ժամանակ ,

անժամանակ մեկնողներու բազմութեանց ընդմէջէն ,

ինծի սեւեռող դիմաստուերներով ‘

օրերուս ո՞ր անբնակ մայրուղիներն ես խճողեմ ։

Հիմա կարծես

ցերեկը մէկուն ‘

գիշերն է միւսին ,

եւ կարենալ պահելու համար

փոթորկայոյզ նժարները նոյն կշիռքին ‘

հարկաւոր է ,

որ ես ննջեմ գիշերները լոկ մէկ աչքով ,

միւսին մէջ պահելու դէմքս արթուն  ։

Շէնքի մը

Երեսուն յարկերուն տակ ցանցուած ‘

օտարներու  մէջ անլեզու ,

քաջատեղեակ  մնջախաղի արուեստին ,

միակ օտարն ես ըլլամ  ։

Եւ դեգերի՜մ ,  դեգերի՜մ  ,

ժամերուն հետ երբեք չժամադրուած ‘

սլաքին նման ։

( Քեզ ինչպէս կոչեմ)

 

Փանոս  Ճերանեան