ԱՆԾԻՐ ԴԱՇՏԻՆ ՄԷՋ Կը փայլփլին Համրացած զանգերը տաճարներուն Անծայրածիր դաշտերուն մէջ լքուած Արեւալոյս է անհունին մէջ Կիսափուլ տուներէն ներս Աղօթքի խունկ սպասում Զանգակատան վրայ խաչ ու գողգոթայ Անծայրածիր դաշտին մէջ ոչ մէկ կարեկցանք ՁԱՅՆ ՏՈՒՐ ԾԱՌ 2016 Մարիանա Պէրթիզլեան Ղազարեան
«ԵԹԷ» բանաստեղծական հատորի շարքէն Կարօ Արսլանեան Այս երգը երգ չէ, արիւնոտ վէրք է, Դարաւոր կիրք է եւ արհաւիրք է. Այս երգը դէմքէդ պոկուած ժպիտ է, Համբոյրներուդ պէս զուլալ, վճիտ է, Կարօտիդ պէս բորբ, անվերջ թռիչք է: Այս երգը քու սրտիդ դռները թակող Եւ հայեացքներուդ ցոլքով յագեցող Ծարաւ, որբուկ է, Այս երգը անցեալէն ապագայ վազող խենթ…
ՔԵՐԹՈՒԱԾԸ, ԼՌՈՒԹԻՒՆԸ Խաչիկ Տէր Ղուկասեան Վաւերական ոչինչ ըսուածին հարազատ ոչ մէկ բառ և կայուն ոչ մէկ իմաստ տողանցումի անհաւասար կշռոյթին: Եւ սակայն խօսքը, ամբողջական ու բացարձակ, կա՛ր: Մինչև որ արմատներէդ տարագիր մոռցուած օր մը հեռացար: Եւ սկսաւ այս յաւերժական թափառումը լեզուին մէջ: Տառապանքը հիմա -կը գրես- ներկայ է մշտական անցեալի մարող արձագանգին ընդմէջէն: Ժամանակը այլևս…
Անաւարտ Պատերազմը Արցախի Գիժ էր հովը գերեվարուած այդ օրին Երբ արեւը մեր սարերէն դուրս տարին, Շաղն առտուան արցունքի պէս կաթեցաւ Վրան զոհին, որ մօր արցունք չունեցաւ… Երէկ էր դեռ բիլ կապոյտ կար երկինքին, Հերոսները հասեր էին բարձունքին, Կարծես ոգին Դաւիթ Բէկի, Նժդեհի Կապեր էին հայոց սիրտերը իրար… Բայց հովը իժ թրքալեզու վայրենի Բնաջնջեց ծաղիկները սարերուն,…
ԿԱՆԱՉ ԳԱՐՈՒՆՍ Հոգիս իր հանդիպած գարնան, Ծաղիկներ քաղեց անհամար, Վարդերը գգուեց, համբուրեց, Որպէսզի ծնին երազներս անհամար: Հոգիս իր հանդիպած գարնան, Մտքէս չոր ու ամայի, Ջերմութիւն բաշխեց բոլորին, Որպէսզի ապրին ու բազմանան: Ապա հոգիս իր հանդիպած գարնան, Հաւաքեց իմ սէրերը կարօտագին, Ու յոյս խառնելով երազին, Յանձնեց գիշերուան կապոյտին: Ու անկէ ետք, հոգիս իր հանդիպած գարնան, Մէկ…
Տիկին Պիաթրիս նախաբան շուտով քսեց շրթունքին կարմիրը մատներով շտկրտեց մազերուն գանգուրները դէմքը քիչ մը թեքեց` դէպի աջ, լուսանկարողին համար` դէպի ձախ, ապա պրկուած ժպիտ մը գծագրեց դէմքին նայելով անդին ոչ ոքին պէտք էր փաստէր աշխարհին կեանքին ժամանակին բոլորին թէ գեղեցիկ էր տակաւին ու երջանիկ դիտեց Տիկին Պիաթրիս պատառ մը երջանկութիւնը պատկերին ու գոհունակ վերադարձաւ իր…
ԸՆՏԱՆԵԿԱՆ Դարձեալ մեծ մայրս է Որ հնավաճառին օձիքին կառչած Իր հին լաթերուն հետ Հին ցաւերն ալ ծախել կ’ուզէ Ներսի սենեակը Մայրս խոր շունչ մը կ’առնէ Հօրս իրմէ պահած Ծխախոտի տուը Յայտնաբերելուն առթիւ Հայրս Ճոճուող բազկաթոռին վրայ Կը փորձէ ինք զինք գտնել Անխաղընկեր աչքխփուկ խաղցող Տղեկի մը պէս Քոյրս Եղբօրս հանդերձներուն հետ Իր ճմռթկուած երազներն…
Կորսուող բնաշխարհ III Ես չեմ կրնար մնալ լուռ ու ձեռնածալ, երբ աղէտը կը հարուածէ ամէնուրեք: Հայրս կ’ըսէր՝ նստած ճիւղդ չեն սղոցեր, իսկ մենք՝ հիմա կոյս անտառներ կը հրկիզենք եւ կ’ամլանայ հողը ընդմիշտ … Ովկիանոսներուն մէջ կէտեր հսկայ կը կոտորուին անխնայ: Ծիածանագոյն ծաղիկներ վառման հոն կ’անհետանան՝ բեղմնաւորող թեւաւորներու ջնջուած այցէն … Իսկ ազգս ձուկ է ապականող…
ԱՆԿՈՂՄՆԱԿԱԼ Շուքդ նոյն տեղը կ՚իյնայ չի զանազաներ ճակա՞տդ է պատին թէ՞ դէմքդ՝ արեւին շուքդ նոյն որ այդքան ծանր կը կարծէիր Յարվարդ 2022
Կինը Որ կամաց կամաց վերածուեցաւ խոտի Խաղ Կին – կոն – կոտ – խոտ Կինը նայեցաւ յուշերով Կոնաձեւ էին Կոտով չափեց ու տեսաւ Նուազած բայց խտացած Ճառագայթող մարգրիտ Իսկ էութեամբ Թրթռացող ցօղի կաթիլ Մատղաշ ու թարմ տերեւին Ցաւ մոռցեր էր թարմութիւնը անձրեւներուն գրգիռը կողերուն գինովցնող բոյրը մայրամուտի խարխաբին մէջ կիսալուսին էր չամբողջացած ծնած էր ամենէն գեղեցիկ հովիտին մէջ աշնանային օր մը մոռցուած թեւակոտոր հեռացող երազներու սէրէն վայրի նժոյգներ կային վարգող անոնց աչքերուն մէջ կարդացեր էր տենդը խենթ գիշերներուն առանց գիրերը ճանչնալու առանց հեգելու արեւը խանձեց զինք լուսինը փայփայեց եւ հողը միշտ թարմ մնաց կողերուն եւ որովհետեւ հողը միշտ թարմ մնաց կողերուն ինք ալ վերածուեցաւ խոտի եւ ամէն գարնան նորովի կը կանաչի Մարուշ Երամեան