Մարդկութեան,
այո Մարդկութեան
Անդրամարդկութեան,
այո ինչ կայ դուրսը մեր աշխարհէն, անջրպետէն,
նոյնիսկ հոգիէն զատ,
սեռուցքը, սեռուցքը անոնց,
կը կանչեմ հիմա շատ բարձր,
Հաչիփսութի պալատին քով, թագաւորներու ձորին մէջ:
Եւ
կեանքը, մեր կեանքը,
մահկանացու կեանքը մերկ, նոյն այդ մահուան համար,
որ չի գար ամէն վայրկեան,
կը կանչեմ բարձր, տաք արեւին տակ 47 աստիճանով,
Լուքսուրէն-բուրգեր
արեւմուտքէն-արեւելք:
Ընտրութիւնը մէկն էր Թութին ու 5 ամսական զմռսուած չծնուածին,
Փարաւորնեան երգն ու պարը տանելու մեր Եուիֆոյով,
կը կանչեմ ամէնէն հասարակ
ընթրիքները մեր,
Հայաստանէն դէպի ամէն տեղ,
ընտրութիւններու շուքին տակ,
կառոյցներէն-դամբարաններ տանող գաղտնարաններով:
Կարմիր ծովին հետ՛
կապոյտ հոգի անյաւերժ,
եւ անգոյն գոյատեսակաւորում,
Եուֆու կանչող միշտ,
ու արձաններ անսասան մեր մէջ կանգնած
ու մեզմէ դուրս:
Կը կանչեմ զմռսումը սերմին դեռ չժայթած
ու ոսկորները դեռ չկազմուած,
զմռսումը ոգիին տրամադրապաշտ
զմռսումը ոգիին հին ու նոր,
օգնող- չօգնող ոգիին
չտեսնուած աւազներով, երկինքով ու յատակագիծերով:
Տիգրան Գաբոյեան