Աղուէսի մուշտակը
Հօրաքրոջս աղուէսի արծաթագոյն մուշտակը հին
խոհանոցի ժանգոտ գամէն կախուած է դեռ …
Իմ մանուկի աչքերս՝ մեծ բացուած են հոն,
իսկ ես զգոյշ, քայլերով փոքր
կախարդական աշխարհէն ներս կը սպրդիմ:
Զով ու կիսամութ այդ սենեակին մէջ, սմբուկն ու չորցած պղպեղը կարմիր
մանեակներու պէս
շարուած՝ կը շարժին թելերու վրայ.
մեծ գուբերու մէջ՝ իւղ կայ ու թթուաշ,
ճերմակ պարկերուն՝ ձաւար ու բրինձ,
իսկ աղուէսը այդ աշխարհին տիրակալն է …
Բակին անկիւնը՝ ջրհորը կար, ուր
գահավիժեցաւ
լարախաղացի չափ ճկուն կատուն …
Եւ ատկէ անդին՝ ջրհորը մահն էր,
իր խորհրդաւոր մութով, խորութեամբ,
կարկաչով ջուրի …
Սակայն ինչո՞ւ հոս չես յիշեր
ամառնային գիշերները արեւելեան այդ քաղաքին,
երբ տախտակէ սանդուխներէն կ’ելլէին վեր՝
տանիքներուն քնանալու,
եւ աստղերը կը հաշուէիր.
կէս գիշերին կ’արթննայիր՝
մաղին տակէն մածուն, պանիր,
խաշած ցորեն համտեսելու,
մոռցած աղուէսը եւ ջրհորը խոր …
Յարութիւն Պէրպէրեան