Գարուն էր, կը յիշե՞ս, երբ կռիւն սկսաւ:
Կարծեմ ձմեռ է հիմա՝ տարիներ յետոյ,
դեռ կը գրեմ,
արիւնն առատ է,
քերթուածը կը հոսի,
պատերազմ է միշտ
և յետոյ՝ ոչինչ:
Պատերազմ է և բառերը կը մեռնին,
անթաղ կը մնան,
յետոյ ի՞նչ…
պատերազմ է, հասկանալի է,
դիակները չեն հաշուեր:
Մութի խաւարման մասին
Որքան լոյսը փնտռես
մութն այնքան, եւ աւելի՛, պիտի խաւարանայ:
Սորվիր յանձնուիլ անոր,
գիշերանալ անառաւօտ,
գրել,
լռել
եւ անհետանալ:
Սեւ Խոռոչ մը ըլլալ
տիեզերքը կլանել
ՉԳՈՅանալ:
___________
Երբ լոյսերը մարին
և սրահի մէջ մնաս առանձին պաստառին դիմաց հսկայ,
յիշէ որ դուն չես հանդիսատեսը
այլ միւսները
որոնք ֆիլմերուն մէջ որ տեսար
մինակութիւնդ բեմականացուցին
որպէս կեանք
և մոռացում։
____________
Բառերու սէրն ամենակրքոտ
հաշմանդամեց գրիչս:
Աւարտն այս քերթուածին անկարելի է:
Իսկ միւսը,
որ սկսաւ այն ատեն,
չկայ արդէն:
Գիտեմ,
մահը չէ մոռցած զիս:
Եւ քերթուածն ալ օր մը պիտի վերջանայ:
Խաչիկ Տէր Ղուկասեան
Պուէնոս Այրէս
21.03.2024