Լեւոն Շանթ  (1869 – 1951) թատերագիր, վիպագիր, բանաստեղծ, ուսուցիչ, տնօրէն եւ հասարակական գործիչ։

Բուն անունով՝ Լեւոն Սեղբոսեան (Նահաշպետեան), ծնած է Պոլիս 1869-ին: Կրթութիւնը ստացած է Էջմիածնի Գէորգեան Ճեմարանը, իսկ համալսարանական ուսումը՝ Գերմանիոյ եւ Զուիցերիոյ մէջ: Երկար տարիներ վարած է ուսուցչական պաշտօն, ունեցած է հանրային եւ քաղաքական գործունէութիւն Հայաստանի եւ գաղութներու մէջ: Եղած է Հայաստանի առաջին հանրապետութեան խորհրդարանի փոխ նախագահ, հիմնադիրներէն մէկը Համազգայինի Հայ Կրթական եւ Մշակութային Միութեան եւ գլխաւոր հիմնադիրը Համազգայինի Ճեմարանին, Պէյրութի մէջ, որու տեսչութիւնը վարեց ամբողջ քսան տարիներ, միեւնոյն ժամանակ դասաւանդելով մանկավարժութիւն եւ հոգեբանութիւն: Լեւոն Շանթ Հայ Ճեմարանի մէջ ստեղծեց մանկավարժական այն մթնոլորտը, որ իր անձէն եւ բազմակողմանի կարողութենէն կը բխէր: Ան եղաւ ամբողջական մանկավարժը Ճեմարանի տնօրէնութեան ամբողջ շրջանին եւ կրցաւ նորահաս սերունդին ներշնչել կրթութեան եւ դաստիարակութեան կարեւորութիւնը ազգապահպանման գործին մէջ:

Լեւոն Շանթ Ճեմարանի հիմնադրութեան առաջին օրէն իսկ լծուեցաւ դասագիրքեր պատրաստելու աշխատանքին եւ իրարու ետեւէ, տարուէ տարի, լոյս ընծայեց նախակրթարանի յատուկ դասագիրքերու շարք մը (Գրաւոր ԴասերԼուսաբերներ.Մանկական Աշխարհներ, Այբբենարան եւ հայերէն լեզուի Քերականութեան շարքը): Ճեմարանի միջին դասարաններուն համար պատրաստեցՀայրենի Աշխարհի Ա. Բ. Գ. եւ Դ. հատորները:

Որպէս կենսական գործ թէեւ ան կլանուած էր դպրոցավարութեան եւ մանկավարժութեան աշխատանքներով, սակայն գրագէտը անգործ չէր մնար: Լեւոն Շանթ ժամանակ կը գտնէր գրական ստեղծագործութիւններուն ալ պահեր յատկացնելու եւ զարկ տալու թատերական շարժումին: Ճեմարանի տնօրէնութեան շրջանին կրցաւ լրացնել Օշին Պայլը թատերական երկը, գրեց նոր վէպ մը՝Հոգիները Ծարաւի, ինչպէս նաեւ Հայ Բանահիւսութեան Պատմութիւնը, որ գրական պատմութեան ընդհանուր տեսութիւն մըն է, ստուար հատորի մը մէջ ամփոփուած:

Լ. Շանթ կը մահանայ 29 Նոյեմբեր 1951-ին:

 

Իջէք, իջէք երազներ,
Իջէք զգոյշ երազներ,
Շոյող անուշ երազներ,
Իջէք քնքոյշ երազներ,
Ծաղիկ, կանաչ, թարմ յոյսեր
Բախտի կարկաչ ույոյսեր,
Դող ու անցուկ ու կարօտ,
Ծածուկ արցունք վարանոտ,
Խելքի, մտքի հակասում,
Միշտ նոր կեանքի սպասում…
Իջէք, իջէք երազներ,
Իջէք զգոյշ երազներ,
Շոյող անուշ երազներ,
Իջէք քնքուշ երազներ,
Գգուանք, ժպիտ, գոյն ու բոյր,
Աչեր վճիտ ու համբոյր,
Իղձեր անվերջ, անմեկին,
Տագնապ ու տենչ մոլեգին,
Օրօր, գրգիռ ու յոյզեր,
Սրտի թրթիռ, երգ ու սէր…
Իջէք, իջէք երազներ,
Իջէք զգոյշ երազներ,
Շոյող անուշ երազներ,
Իջեք քնքոյշ երազներ,
Աստղեր թովիչ, բոց ու կայծ,
Ցնորքներ վառ ու առկայծ,
Հաւատ ուժի, մեծութեան,
Փառքի, կամքի գոյութեան,
Շռինդ, թնդիւն, հպարտանք,
Իմաստութիւն… բիւր պատրանք:
Իջէք, իջէք երազներ,
Իջէք զգույշ երազներ,
Շոյող անուշ երազներ,
Իջէք քնքոյշ երազներ»:
Լևոն Շանթ. «Հին Աստվածներ»
«Մարդկութեան ու քաղաքակրթութեան զարգացման հետ ազգութիւնն ու ազգայինը ո՛չ թէ կը թուլնայ, կը հիւծուի ու կը մեռնի, ինչպէս մեզի հաւտացնել կ’ուզեն, այլ ընդհակառակը քաղաքակրթուիլը ու միշտ բարձր ձգտիլը ամենէն հիմնական պայմանն է ազգութիւններու զարգացման, ազգային գծերու ուժեղացման, ազգային գանձերու դիզման, ու իր անկախութեան գնահատումին:
Չմոռնա՛նք, ինչպէս որ հասարակութեան մը մէջ անհատներու բոլոր մեծութիւնը, արժէքը, իրենց գեղեցկութիւնը, տաղանդը, առաքինութիւնը, իրենց բոլոր բոյրն ու հրապոյրը ո՛չ թէ ուրիշներու հետ ունեցած նմանութեան մեջն է, այլ ընդհակառակը անոնցմէ ունեցած տարբերութեան մէջը, իրենց ինքնութեան, իրենց անհատականութեան: Այդպէս ալ ժողովուրդները միայն այն չափով արժէք ունին մարդկութեան համար, հրապոյր ու գեղեցկութիւն մարդկութեան առջեւ, ինչ չափով որ շեշտուած ու գրաւիչ են իրենց ազգային գծերն ու ընդունակութիւնները, ինչ չափով որ մեծ է ժողովուրդի մը ազգային կամքը, տաղանդն ու ստեղծագործական ուժը»:
Լևոն Շանթ, «Ի՞նչ է ազգութիւնը», «Հայրենիք» ամսագիր, 1922-23թթ.