«Յունիսի երկրորդ շաբաթը լիբանանահայութեան համար մշակոյթով հարուստ շաբաթ մը պիտի ըլլայ»: Այսպէս արտայայտուեցաւ Լիբանանի Համազգայինի «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբի վարչութեան ատենապետ Մարտիկ Տեմիրճեան, «Ազդակ»-ի հետ իր ունեցած հարցազրոյցի ընթացքին:

Այս շաբաթ Գիւմրիէն Լիբանանի մայրաքաղաք Պէյրութ պիտի ժամանեն աւելի քան տասնեակ մը հայրենի արուեստագէտներ: Անոնք Գիւմրիի պետական տրամաթիքական թատրոնի Վարդան Աճէմեանի անուան թատերախումբին դերասան-դերասանուհիներն են: Շաբթուան ընթացքին թատերախումբը «Յակոբ Տէր Մելքոնեան» թատերասրահին մէջ չորեքշաբթի, 7 յունիս եւ հինգշաբթի, 8 յունիսին յաջորդաբար պիտի ներկայացնէ Արտուշ Միքայէլեանի «Տունը սահմանին» եւ Լութֆիկ Յարութիւնեանի «Փարիզը վտանգաւոր քաղաք է» ներկայացումները, ինչպէս նաեւ մանկապատանեկան «Քեռի Քուչին, Թոմ էնտ Ճերին եւ միւսները» թատերախաղը` ուրբաթ, 9 եւ շաբաթ, 10 յունիսին:

«Ազդակ», լուսարձակի տակ առնելու համար կազմակերպական ու ներկայացման այս ծրագրի աշխատանքները, հարցազրոյց ունեցաւ Գիւմրիի պետական տրամաթիքական թատրոնի Վարդան Աճէմեանի անուան թատերախումբի գեղարուեստական ղեկավար-տնօրէն Լութֆիկ Յարութիւնեանի եւ Լիբանանի Համազգայինի «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբի վարչութեան ատենապետ Մարտիկ Տեմիրճեանի հետ: Ստորեւ` հարցազրոյցը:

«ԱԶԴԱԿ».- Խօսինք Գիւմրիի պետական տրամաթիքական թատրոնի Վարդան Աճէմեանի անուան թատերախումբին մասին: Ի՞նչ կարելի է խօսիլ երկար տարիներու կեանք ու վաստակ ունեցող այս թատերախումբին մասին` որպէս պատմութիւն, ներկայութիւն` անցեալ եւ ներկայ:

ԼՈՒԹՖԻԿ ՅԱՐՈՒԹԻՒՆԵԱՆ.- Շատ դժուար է կարճ ժամանակահատուածի մէջ, քանի մը տողերով խօսիլ աւանդոյթ ունեցող թատրոնի մը մասին:

Գիւմրիի Վարդան Աճէմեանի անուան թատրոնը 157 տարեկան է: Այս թատրոնին մէջ աշխատած են այնպիսի անուանի անձինք, ինչպէս` Վարդան Աճէմեանը, Խորէն Աբրահամեանը, Գրիգոր Մկրտչեանը, Յակոբ Ղազանճեանը, Երուանդ Ղազանճեանը, Նիկոլայ Ծատուրեանը եւ շատեր: Մարդիկ, որոնք ղեկավարած են այս թատրոնը եւ կերտած` անոր պատմութիւնը: Բնական է, որ նման մեծ դերասաններ ունեցող թատրոնը չէր կրնար հզօր աւանդոյթներ չունենալ:

Թատերախումբը մեծ հաւաքականութիւն մըն է: Այնտեղ կ՛աշխատին ստեղծագործ մտքի տէր մարդիկ, որոնք  թիւով աւելի քան 30 հոգի են:

Բնականաբար, տարիներու ընթացքին թատերախումբին մէջ սերնդափոխութիւն կատարուած է: Աւելցնեմ, որ անիկա բացառիկ թատրոններէն է, ուր սերնդափոխութիւնը շատ դիւրին ու հեզասահ կ՛ընթանայ: Գիւմրիի մէջ կայ թատերական հիմնարկ, ուր բոլոր երիտասարդները կրնան ուսանիլ եւ աւարտելէն ետք կրնան դիմում կատարել` թատերական աշխարհին մաս կազմելու համար: Թատերախումբի աշխատակիցներուն մեծ մասը աւարտած է թատերական հիմնարկը: Այսպէս, երիտասարդներ կը ներմուծենք թատրոն, եւ նոր շունչ կու գայ թատերախումբին ու թատերական կեանքին մէջ:

Ներկայիս թատերախումբը ունի 132 աշխատակից:

«Ա.».- Ինչպէ՞ս կարելի է բառերով բնորոշել ձեր` Գիւմրիի պետական տրամաթիքական թատրոնի եւ Լիբանանի Համազգայինի «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբին կապը: Ի՞նչ կարելի է խօսիլ տարիներու կեանք ունեցող այս փորձառութեան ու կապին մասին:

Լ. Յ.- Գիւմրիի թատրոնը ունի շատ բարեկամներ, որոնց հետ կը համագործակցի, բայց պէտք է նշել, որ այդ յարաբերութիւններու լաւագոյն ձեռքբերումներէն մէկը Համազգայինի «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբին հետ եղած գործակցութիւնն էր:

Յատկապէս կ՛առանձնացնեմ այս մէկը, որովհետեւ առիթ ունեցած եմ ներկայացումներով եւ հիւրախաղերով հանդէս գալու այնտեղ: Կարծես ամբողջ թատերախումբը ատենօք սիրահարած էր Լիբանանին` ե՛ւ քաղաքին, ե՛ւ թատերախումբին: Մեր ընկերութիւնը 4-5 տարուան կեանք ունի: Նախ մենք հիւրախաղերով հանդէս եկանք Լիբանանի մէջ, ապա իրենք եկան Գիւմրի:

Լիբանանի թատերախումբը եւ ժողովուրդը առանձնայատուկ են իրենց ջերմ ընդունելութեամբ . այդ մէկը տպաւորած է մեզ բոլորս: Հայ մշակոյթն ու թատրոնը պահպանելու համար մեծ աշխատանք տարուած է Լիբանանի մէջ «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբին կողմէ: Ուստի մենք մեր կարգին եւ «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբը իր պատասխանատու կազմով, ճիգ չենք խնայած ու փորձած ենք պահել կապը:

Բոլորս դժուար ժամանակներ կ՛ապրինք: Սակայն մեր համագործակցութիւնը կը շարունակուի այնպէս, որ իրենք յաճախակի գան մեր մօտ, եւ մենք երթանք իրենց քով` անկախ ամէն դժուարութիւններէ:

«Ա.».- Թատերախաղի դերակատարները ինչո՞ւ այսօր այստեղ կը գտնուին: Այսօրուան պայմաններուն մէջ ի՞նչ է անոնց նպատակը եւ ժողովուրդին յղելիք անոնց հիմնական պատգամը:

Լ. Յ.- Նախ շատ հետաքրքրական ներկայացում մը պիտի ներկայացնեն: Կ՛ուզեմ առանձնացնել յատկապէս «Տունը սահմանին» ներկայացումը: Թատրոնը միշտ պէտք է բեմադրութիւններ պատրաստէ, որոնց շեշտադրումները պէտք է ըլլան արդիական, եւ «Տունը սահմանին» ներկայացումը, որ բեմադրած է երիտասարդ բեմադրիչ Արտուշ Միքայէլեանը, կը խօսի համամարդկային խնդիրի մը մասին: Թատրոնի մէջ գոյացած այդ խնդիրն ու ցաւը ամէն տեղ կայ: Այս մէկը ո՛չ միայն Հայաստանի մասին է, այլ համաշխարհային ու համամարդկային հարց է: Երիտասարդական ներկայացում մըն է: Թատերախումբը  այս թատերախաղը ներկայացնելու քանի մը տեղերէ հրաւէր ստացաւ: Պէտք էր ընտրութիւն կատարել, որովհետեւ այդ հրաւէրները նոյն ժամանակահատուածին էին եւ վստահաբար իրենք նախընտրեցին, որ առաջին հիւրախաղը ըլլայ Լիբանանի մէջ, որովհետեւ ատենօք ներկայացուցած էինք այնտեղ թատերախաղեր եւ հասկցած` շատ կարեւոր բան մը. լիբանանահայ հանդիսատեսը կրնայ ներթափանցել ներկայացման խորքը եւ ընկալել զայն: Ես կը կարծեմ, որ այս ներկայացումը բոլորիս մասին է եւ վստահ եմ, որ պիտի արժանանայ ջերմ ընդունելութեան:

Այն երիտասարդները, որոնք եկած են Լիբանան, շուտով երկրորդ անգամ պիտի գան, իսկ այն երիտասարդ դերասանները, որոնք տակաւին առիթը չեն ունեցած, սրտի մեծ թրթռանքով, խանդավառութեամբ ու ոգեւորութեամբ, անհամբեր պիտի սպասեն լիբանանահայ հանդիսատեսին  ներկայանալիք օրուան:

«Ա.».- Պիտի ներկայացնէք նաեւ փոքրիկներու յատուկ թատրոն մը: Կարելի՞ է նաեւ այդ մասին ամփոփ ձեւով խօսիլ:

Լ. Յ.- Լիբանանի մէջ նախապէս մեր ներկայացուցած «Հարսանիք թիկունքում» թատերախաղէն ետք զրուցեցինք «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբի վարչութեան հետ: Այդ զրոյցի ընթացքին անդրադարձանք, որ մեր ներկայացումները յաճախ չափահասներու համար կ՛ըլլան, ինչո՞ւ նաեւ պատանիներու ու մանուկներու տարիքի համահունչ ներկայացումներ չըլլան: Այս անգամ եւս միասնաբար որոշեցինք մանուկ հանդիսատեսին բան մը ներկայացնել: Մանուկները այսօր, աւելի քան երբեք, այդ մթնոլորտին կը կարօտին երկրի ծանր իրավիճակէն դուրս գալու համար:

«Ա.».- Գիւմրիի եւ Լիբանանի այս փոխադարձ գործակցութեան շարունակականութեան գաղտնիքը ինչի՞ մէջ կը կայանայ:

Լ. Յ.- Այսօրուան պայմաններուն մէջ Լիբանան մեր մեկնումը շրջապատին զարմանք կը պատճառէ: Սակայն պէտք չէ մոռնալ նուիրեալներու այն փաղանգը, որով կարելի եղաւ այս բոլորը յաջողցնել: Մենք եւ «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբը հասկցած ենք, որ պէտք չէ կաղապարուիլ ու ձեռնածալ մնալ դժուարութեանց դիմաց:

Այսօրուան ներկայացումներու յաջողութեան պատճառներուն մէջ պէտք է գտնել մեր կապի շարունակականութեան գաղտնիքը: Այսպէս է, որ մեր կապը շարունակական բնոյթ կ՛ունենայ: Եւ մեր յաջորդ խնդիրը, ինչու չէ, պիտի ըլլայ Լիբանանի ներկայութիւնը Գիւմրիի մէջ:

Տեղին է նշել, որ այս աշխատանքին մեզի միացաւ Հայաստանի կրթութեան, գիտութեան, մշակոյթի եւ մարմնակրթութեան նախարարութիւնը, որ մեծ հաւատքով ու սիրով ընդառաջեց մեր առաջարկին: Այս մէկը շատ անհրաժեշտ էր եւ միաժամանակ` ոգեւորիչ: Առանձնայատուկ վերաբերմունք մը կայ այս հիւրախաղերը կայացնելու համար:

Ի վերջոյ, կ՛ուզեմ ողջունել «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբի ընտանիքը եւ լիբանանահայութիւնը, որոնք կը պատրաստուին այս հիւրախաղերուն համար: Ես կը զարմանամ եւ կը հիանամ նման նուիրեալներու հաւատքին, իրենց աշխատանքին, որովհետեւ երբեք կանգ չեն առներ, եւ ինչ որ Գիւմրիի թատրոնին համար այսօր իրենք կ՛ընեն, մեծ ու հզօր աշխատանք է:

«Ա.».- Լիբանանահայ թատերական կեանքի աշխուժացման ծիրին մէջ, երբ երկրին մէջ զգալի է այս երկու տարուան թատերական եռուն կեանքը, այսօր ձեր հրաւէրը ուղղուած է հայրենի թատերախումբի մը: Ինչո՞ւ այս նախաձեռնութիւնը եւ ի՛նչ նպատակ ունի ան:

ՄԱՐՏԻԿ ՏԵՄԻՐՃԵԱՆ   .- Այս երկու տարուան նախորդող չորս տարիները կարելի է ըսել «անգործութեան» շրջան մըն էր լիբանանեան թատերական կեանքին համար: Վերջին տարիներուն մենք կրցանք երկու ներկայացումներ յաջողցնել Յակոբ Տէր Ղուկասեանի բեմադրութեամբ, մէկը արաբերէնով, միւսը` հայերէնով: Լիբանանեան, յատկապէս արաբական, թատերական կեանքը այս երկու տարուան մէջ արագ ծաղկում մը ունեցաւ, որովհետեւ ան հանդիսատեսներու աւելի մեծ թիւ ունի, քան` հայկական թատրոնը, նաեւ մասնագիտական դրութիւնը անոնց քով աւելի յառաջացած է: Լիբանանեան թատրոնը համալսարան ունի, սակայն լիբանանեան սփիւռքը այդ մէկը չունի. սիրողական մակարդակի վրայ հիմնուած է մեր մօտ թատերական աշխատանքը:

Անցնող տարիներուն մարդուժը այստեղ պակսեցաւ` անուանի դէմքերու երկրէն ճամբորդելով, իսկ շատեր, որոնք այստեղ կը գտնուին` երկրին ծանր պայմաններուն մէջ անոնց համար թատրոնն ու թատերական աշխատանքը դարձաւ երկրորդական, երրորդական: Այսօր, սակայն, Լիբանանի մէջ 4-5 հայ թատերախումբեր իրենց ներկայացումները կ՛ունենան, սակայն մեզի համար Հայաստանի մէջ գործող թատերախումբերը յատուկ որակ, յատուկ շունչ ու նշանակութիւն ունին:

Այսօրուան թատերախաղերու ներկայացման ծրագիրը նոր չէ, մենք տարիներ առաջ, երբ գտնուած էինք Գիւմրի, թատրոն մը ներկայացնելու համար, սերտած էինք այս բոլորին կարելիութիւնը: Գիտենք, որ մեր ուժերով որքան ալ կրնանք մեր թատերական կեանքը աշխուժ պահել մեր գաղութներուն մէջ, մեզի պէտք է արտաքին օժանդակութիւն եւ անոր յարմարագոյնը հայաստանեան թատրոնն է: Հայրենի թատրոնը մեզ պէտք է լիցքաւորէ, նոր գոյն ու որակ տայ:

Անցնող երկու տարիներուն նման ծրագիր մը իրականացնելը գրեթէ անկարելի էր` լիբանանեան տնտեսական տագնապը նկատի առած, իսկ հիմա որ երկրի շուկան տոլարացաւ եւ իրավիճակը քիչ մը աւելի լաւացաւ ու դարձաւ մարսելի, կարելի է նման քայլի մը ձեռնարկել, սակայն այս չի նշանակեր, որ երկրին մէջ տագնապ չկայ:

«Ա.».- Մեծ խումբ մը յաջորդող օրերուն Լիբանանի մէջ ներկայ պիտի գտնուի 7 օրուան տեւողութեամբ: Այս մէկը նիւթականի մեծ կարիք մը կ’ենթադրէ: Ինչպէ՞ս կարելի եղաւ ապահովել այդ մէկը` անոնց ժամանումէն մինչեւ մեկնում հովանաւորելու համար:

Մ. Տ.- Երբ Լիբանանէն հեռու գտնուինք պահ մը ու մոռնանք այնտեղ տիրող դժուարութիւնները, մեր ախորժակը կարծես կը սրի մեր երազանքները կատարելու, եւ նիւթականը կարծես կը դառնայ երկրորդական բան  մը, պարզապէս գաղափարը մտքիդ մէջ յստականալէ ետք, կը փորձես միջոց մը գտնել այդ մէկը ապահովելու համար: Բարեբախտաբար երկուստեք` «Գասպար Իփէկեան» եւ «Վարդան Աճէմեան» անուան թատերախումբերու պատասխանատու կազմը այն համոզումը ունի, որ անկարելի բան չկայ: Վարդան Աճէմեանի պատասխանատու կազմն ալ, յանձինս Լութֆիկ Յարութիւնեանի, յանձնառու եւ դժուարութեանց դէմ պայքարող տեսակէն է. անոնք ծրագիր մը իրականացնելու ոչ մէկ ճիգ կը խնայեն:

Հոս անպայման պէտք է յղել մեր շնորհակալութիւնները Գիւմրիի բարեկամ մեր թատերախումբին, Հայաստանի կրթութեան, մշակոյթի եւ մարմնակրթութեան նախարարութեան, որոնց միջոցով կարելի եղաւ մեր փոքրացուած ծրագիրը ընդլայնել եւ պատկառելի ու տպաւորիչ թիւի եւ ելոյթներու հասցնել: Բան մը, որ կ՛ենթադրէ յաւելեալ ծախս, բայց առանձին չէինք, եւ մեր կողքին էին թատերախումբը, նախարարութիւնը եւ լիբանանահայութիւնը:

Այսօրուան տոմսերու սակը թերեւս աժան չէ որոշ զանգուածի մը համար, բայց կարելի է ըսել, որ լիբանանեան թատրոնի ներկայացումներու յարմարագոյն եւ նուազագոյն սակն է սա:

Անցնող տարիներուն սփիւռքը յատկապէս մեծ դերակատարութիւն ունեցաւ լիբանանահայ կեանքը պահպանելու: Լիբանանահայութեան կրթական, ընկերային եւ առողջապահական մարզերը գոյատեւեցին շնորհիւ սփիւռքեան օժանդակութիւններուն: Սակայն թերեւս մոռցուեցաւ, որ մշակոյթն ալ հանապազօրեայ հացի նման պէտք մըն է մարդուն համար: Հիմա որ սթափած ենք քիչ թէ շատ այդ բոլոր ցնցումներէն, կը նկատենք այդ մէկը` մեր ունեցած պակասը ներկայիս եւ անցնող տարիներուն:

«Ա.».- Ինչի՞ կրնայ նպաստել նման ձեռնարկներ մշակութային, կազմակերպական կամ անհատական գետնի վրայ: Ի՞նչ պիտի տայ անիկա լիբանանահայութեան ընդհանրապէս եւ մշակութային թատերական կեանքին մէջ` յատկապէս:

Մ. Տ.- Ինչպէս նախապէս յիշեցի, միայն ներկայ մեր կարողութիւններով կարելի չէ Լիբանանի մէջ մշակութային որակը պահել: Այստեղ կու գայ կարեւորութիւնը Հայաստանի հետ գործակցութեան:

Քաջալերական էր ատենօք մեր ներկայութիւնը Հայաստանի մէջ: Սակայն տեղական ժողովուրդը մեզի կը նայէր այն աչքով, որ այս մէկը սփիւռքի պայմաններուն մէջ համեստ կարողութիւններով ստեղծուած ու մշակուած խումբ մըն է, եւ ոչ թէ` մասնագիտացած ու թատերական հիմնարկներէ շրջանաւարտ կազմով թատերախումբ մը:

Այսօրուան ծրագիրը կրնայ նպաստել մեր որակը քիչ մը աւելի բարձրացնելու: Այստեղ է կարեւորութիւնը փոխադարձ գործակցութեան: Մթնոլորտ ստեղծել, Գիւմրիի թատրոնէն դերասաններ բերել, անոնք այստեղ ներկայացումներ ունենան, մեր բեմադրիչը եւ, ինչո՞ւ չէ, դերասանները երթան այնտեղ եւ իրենք ալ իրենց կարգին հոն փորձառութիւն ունենան:

Նորութիւն չեն այս գործակցութիւնները: Մենք աւելի հին ու երկար գործակցութիւն ունինք Համազգայինի Սօս Սարգսեանի անուան թատրոնին հետ: Այդ մէկը պիտի զարգանար տարիներու ընթացքին ու որակ բերէր թատերակազմին, գուցէ մեր կազմը համալրուէր հայրենի արուեստագէտներով եւ մենք քայլեր առջեւ երթայինք, սակայն պայմանները չներեցին ու վրայ հասաւ աղէտը:

Այլ խօսքով, նման ձեռնարկներ կրնան նպաստել մշակութային կեանքի որակաւորման եւ ժողովուրդի բարոյալքման եւ յուսալքութեան այդ տարազը վրայէն հանելուն:

«Ա.».- Լիբանանահայ արուեստագէտը կամ թատրոնով հետաքրքրուած երիտասարդն ու պատանին ինչո՞ւ պէտք է ներկայ գտնուին այս թատերախաղերուն ձեր կարծիքով: Ինչո՞ւ պէտք է ան մօտենայ թատերախաղի տոմսը  վաճառողներուն եւ գնէ զայն:

Մ. Տ.- Մենք կը հաւատանք որ լաւ քաղաքացի եւ լաւ հայ ըլլալու ճամբան կ՛անցնի լաւ մշակոյթ ունենալէ: Լաւ մշակոյթով սնանած մարդն է, որ կրնայ լաւ քաղաքացի ու լաւ մարդ դառնալ, եւ ատիկա շատ մը բաներու մեկնարկն է: Այսօր մենք, երբ տեսնենք պահ մը մեր շուրջը, կը զգանք այդ մէկը: Մշակութային կեանքի պակասին պատճառով մարդիկ վերածուած են ուտող-խմող արարածներու: Եթէ մենք չպայքարինք այդ երեւոյթի ուղին ճշդելու, յանցաւորը մենք պիտի ըլլանք, եւ ոչ` այդ մարդիկ: Մշակոյթի ասպարէզն է, որ արուեստ ու ճաշակ պիտի հրամցնէ ժողովուրդին, հոգեպէս կրթէ զայն եւ ան իր կարգին ուղղուի դէպի բարգաւաճում, դէպի մարդացում, ազգայնականացում: Վարժութեան հարց է ամէն բան: Որքան մարդիկ վարժուին լաւին, գեղեցիկին, բարիին, այնքան կը փնտռեն զայն ու կ’ուղղուին եւ կը գործեն այդ մէկով: Այդպէս ալ սերունդներ կը դաստիարակեն ու կը կերտեն: Եւ երբ այս բոլորը չկան, ժողովուրդը ամբոխի կը վերածուի:

Լ. Յ.- Ես մէկ բան պիտի աւելցնեմ` որպէս պատասխան ձեր վերջին հարցումին: Ինչպէս նշեց ընկ. Մարտիկը, սա կռիւ է. կռիւ մը` լինել-չլինելու: Պէտք է հասկնալ, թէ որքան ալ դժուար պայմաններու մէջ գտնուինք, հայ մշակոյթը պէտք է ապրի մեզի հետ: Եւ կը կարծեմ, թէ այն երիտասարդը, որ տոմս կը գնէ եւ կու գայ, ինքն ալ մեր կռիւին մէկ զինուորն է, մէկ մասնիկը: Այդ կռիւը դժուար է, բայց եթէ միասնակամ մտածենք բոլորս, հաւատացէք, վստահ եմ, որ կը յաղթահարենք այդ բոլորը:

Մ. Տ.- Նշեմ նաեւ, որ մեր երեք ներկայացումները հետեւեալ կերպով ընտրուած են. պատասխանատու երկու կողմերս համաձայնեցանք, որ ժողովուրդին պէտք էր հրամցնել ներկայացում մը, որ ըլլար այժմէական, ազգային եւ այսօրուան կացութիւնը արտայայտող ներկայացում մը` «Տունը սահմանին» ներկայացումը: Ապա ժողովուրդին պէտք էր այս օրերուն թեթեւ, հաճելի, կատակերգական գործ մը եւ այդ եղաւ «Փարիզը վտանգաւոր քաղաք է» ներկայացումը: Ի վերջոյ, պէտք էր մեր մանուկներուն ու պատանիներուն համար ալ ներկայացում մը: Պէտք էր ստեղծել այն մերձեցման առիթը թատրոնին ու պատանիներուն միջեւ: Հայաստանի մէջ պատանիներուն ու մանուկներուն առատօրէն կը ներկայացուին թատրերգութիւններ, կը բեմականացուին թումանեանական հեքիաթներ շաբաթը աւելի քան մէկ անգամ: Անձնապէս նախանձով կը դիտեմ այնտեղի ախորժակն ու տիրող մթնոլորտը: Եւ այսպէս, մեր յաջորդ շաբաթը պիտի ըլլայ մշակոյթով հարուստ շաբաթ մը: