Բանաստեղծ Ժագ Ստեփան Յակոբեան մտերիմը ըլլալով հայ բանաստեղծութեան գագաթներէն Վահան Թէքէեանին, նաեւ քաջածանօթ անոր բանաստեղծական եւ գրական գործերուն, «գրական ու հոգեբանական վերլուծումի փորձ մը կ՛ընէ» ներկայացնելով զայն իբրեւ Աստուածախոյզ մը: Ան այս վերլուծումը կը հրատարակէ յուշագիրքի մը մէջ, որ կը կրէ «Թէքէեան Վահան՝ Աստուածախոյզը» խորագիրը, հրատարակութիւն Թէքէեան Մշակութային Միութեան, Երուանդ Ազատեան Գրական Հիմնադրամի Օժանդակութեամբ, «Թէքէեան Մատենաշար, թիւ 12», Ա.Մ.Ն. , 2009, 359 էջ: Սոյն գիրքին մէջ Վահան Թէքէեանի յատկացուած բաժինը կը հասնի մինչեւ էջ 69: Մնացեալը յատկացուած է Ժագ Ս․ Յակոբեանի այլ գործերուն՝ «Երկու Սիրավէպեր՝ Իրական Կեանքէ», «Մարդ Մը Մեռաւ», որ Վահան Թէքէեանի յիշատակին է, «Յուշատետրիս Առջեւ 1960-ին» եւ «Մասունքի Մը Պատմութիւնը»: Երկար տարիներ Գահիրէի մէջ Ժագ Ս. Յակոբեան մեծ բանաստեղծ՝ Վահան Թէքէեանի հետ սերտ բարեկամութիւն ապրած է ինչպէս ինք կը վկայէ. «Վահան Թէքէեանը չե՛մ կրնար մոռնալ, ան եղաւ իմ մեծ, իմ իրաւ բարեկամս, որուն սէրը վայելեցի եւ որուն կորուստը կ՛ողբամ, վկա՛յ է իր յիշատակին նուիրուած արցունքներու գիրքը՝ «Մարդ մը մեռաւ…» իբրեւ անթարշամ ծաղկեփունջ» (Ուիքիբիտիա համացանցային կայքէջ):

Ժագ Ս․ Յակոբեան ծնած է Երուսաղէմ, 1917-ին: Երկու տարեկանին ծնողքին հետ կը փոխադրուի Գահիրէ, Եգիպտոս: Ուսումն ու կրթութիւնը կը ստանայ Գահիրէի Գալուստեան Ազգային վարժարանի, Պէրպէրեան Գոլէճի եւ Ֆրանսական վարդապետներու (College Des Freres) դպրոցներուն մէջ, իսկ համալսարանական ուսումը Պէյրութի Ֆրանսական Սեն Ժօզեֆ համալսարանը, ուր երկու տարի հետեւելէ ետք դեղագործութեան, երբ Բ. Աշխարհամարտը կը սկսի եւ Յակոբեան Գահիրէ կը վերադառնայ ու Գահիրէի Պետական Բժշկական համալսարանին մէջ շարունակելով ուսումը, դեղագործ կը վկայուի: Ընտանեօք կը գաղթէ Աւստրալիա, ապա երկու տարի ետք կը վերադառնայ Գահիրէ եւ հոնկէ ալ 1956-ին Պէյրութ կը գաղթէ ու հոն կ՛ապրի մինչեւ 1965: Ապա կրկին կը գաղթէ Աւստրալիա եւ երկու տարի ետք կ՛անցնի Ա․Մ․Ն․ ուր մինչեւ իր կեանքին վերջը՝ 2019 կ՛ապրի, կը մահանայ 102 տարեկանին (Ուիքիբիտիա համացանցային կայքէջ):

Ժագ Ս. Յակոբեանի անդրանիկ գործն է «Գաղտնի Ճամբան», որմէ ետք կը հեղինակէ «Մեղրալուսին», «Մեսրոպաշունչ», «Մարդ մը մեռաւ…»՝ Վահան Թէքէեանի յիշատակին գրուած: Ունի նաեւ այլ երկեր՝ «Յիսուսաբոյր», «Հայատրոփ», «Ջահերթ», 1964, Պէյրութ, «Մասիսածին», 1968, «Ժագափունջ» (չափածոյ եւ արձակ), 1969, Պէյրութ, «Հայատրոփ բ. Տպ.», 1970, Պէյրութ, «Հրաշադար», 1978, «Ուլունքաշար», 1983, Ա․Մ․Ն․, «Կռունկը կը կանչէ… » թատերախաղը, 1986, Ա․Մ․Ն․, «Հողաշնչում», 1991, Ա․Մ․Ն․, «Հայագոյն», 1991, Ա․Մ․Ն․, «Տէր-Զօր Դեղին», 1991, Ա․Մ․Ն․, եւայլն (Ուիքիբիտիա համացանցային կայքէջ):

Ժագ Ս․ Յակոբեան Վահան Թէքէեանի մօտիկ եղած ըլլալով անոր կեանքի պայմանները լաւ կը ճանչնար: Ան կ՛ըսէ թէ Թէքէեան երեք կարօտ ունէր սրտին մէջ: Առաջինը՝ կնոջ մը կարօտն էր, որովհետեւ ամուսնացած չէր: Երկրորդը՝ զաւակի մը կարօտը: Իսկ երրորդը՝ սեփական տան կարօտը, որովհետեւ միշտ վարձքով բնակած էր: Վահան Թէքէեան ամուրի ապրելով իր սրտին մէջ կին մը սիրելու եւ սիրուելու կարօտը տանջած է զինք: Այս զգացումէն ու թախիծէն ալ ներշնչուելով գրած է հետեւեալ բանաստեղծութիւնը.-

Անուշ հոգի մը ըլլա՜ր

Ես այն հոգւոյն սիրահար,

Ան իմ երկինքս ըլլար: