Կարօտ ու բերկրանք

Խաւարին մէջ գիշերուայ
Հայեացքս կողմդ յառած,
Ուր բազմած ես վեհութեամբ
Հիմա՝ անյայտ, մթագնած:

Այնտեղ ես Դուն օրնիբուն,
Երկա՜ր դարեր, բիւր տարիք,
Որպէս պահակ մշտարթուն ՝
Յար կը հսկես հայրենիք:

Քեզ տեսնելու բուռն տենչով
Ես կը սպասեմ այգաբաց,
Իսկ ժամերը գիշերուայ
Անանցնող են ու սառած:

Բայց վերջապէս՝ լուսաբաց
Ու ճառագայթք շողշողուն.
Կարծես երկինքն այդ ժամուն
Քեզմով դարձաւ փայլփլուն:

Իսկ արփին այս նորածագ
Քեզ համբուրեց կարօտով,
Իսկոյն դարձար երփներանգ,
Հազա՜ր անուն գոյներով:

Ու Քու դէմքը ձիւնածածկ,
Դարձաւ յստակ ու պայծառ.
Ինծի ժպտաց քնքշագին,
Ես մնացի ապշահար…

Սրտի անհո՜ւն հրճուանքով,
Հազար բարեւ Քեզ տուի.
Որդիական խոր սիրով,

Հա՛յր իմ, Մասի՛ս, կանչեցի…

Արամ Քէթէնճեան