ՔԵՐԹՈՒԱԾԸ, ԼՌՈՒԹԻՒՆԸ

Խաչիկ Տէր Ղուկասեան

Վաւերական ոչինչ
ըսուածին հարազատ ոչ մէկ բառ
և կայուն ոչ մէկ իմաստ
տողանցումի անհաւասար կշռոյթին:

Եւ սակայն խօսքը,

ամբողջական ու բացարձակ,

կա՛ր:

Մինչև որ արմատներէդ

տարագիր

մոռցուած օր մը հեռացար:

Եւ սկսաւ

այս յաւերժական թափառումը լեզուին մէջ:

Տառապանքը հիմա
-կը գրես-
ներկայ է մշտական
անցեալի մարող արձագանգին ընդմէջէն:
Ժամանակը այլևս
բացակայութեանդ հայելիին մէջ
բազմացող պատկերն է լքումներուդ,
և ճակատագիրը՝
նոյն, միևնոյն տենչանքդ՝
քերթուածին վերջին լռութեան հասնելու: